Rozdział 2

      -Ziemia do Niny! Wróć do rzeczywistości.- Z tego dziwnego stanu osłupienia wyrwała mnie czyjaś machająca energicznie ręka przed twarzą.-Gdybym nie była najlepszą przyjaciółką na całym Świecie już dawno bym się obraziła. Wolisz internet ode mnie.- Luna starała się zachować poważną minę ale nie wychodziło jej to. Jej dziecięcy urok zawsze dominował w jej charakterze chociaż tak jak ja miała 16 lat. Po prostu ciągle cieszyła się z wszystkiego co ją spotykało i dodawała wszystkim pozytywnej energii. Taka przyjaciółka to skarb.
     -Nie wolę internetu od Ciebie. Oczywiście że nie! Ale Roller Truck...-Nie dawał mi spokoju, sprawiał  że inaczej patrzyłam na rzeczywistość... Rozumiał mnie. W końcu ktoś kto mnie rozumiał.
     -Mówisz ciągle tylko o nim. Roller to, Roller tamto. A usłyszę w końcu "Cześć Luna, miło Cię widzieć. Co u Ciebie przyjaciółko?"
     -Cześć Luna, miło Cię widzieć. Co u Ciebie przyjaciółko?-Obie wybuchłyśmy śmiechem.
     -Widzisz? Czy to było takie trudne?-Mała szatynka dosiadła się do mnie i przytuliła się do mnie (a raczej wytargała mnie na wszystkie strony krzycząc że taką mnie kocha).- A teraz opowiadaj, wiesz już kim jest twój ukochany? Może Waszym przeznaczeniem jest poznanie się przez internet  a następnie zakochać w sobie w prawdziwym świecie, nie wiedząc że kochacie się w dwóch równoległych światach, niczym w filmach?- Słowo "Ukochany" wywołało dziwne uczucie wewnątrz mnie. Jakby zimne ostrze wbijające się po tysiąckroć w serce a jednak pragnęłam żebym nigdy nie przestała się tak czuć.
     -Jaki ukochany? Ja preferuję miłość do nauki.A filmom daleko do realnego świata.  I nie tak łatwo jest go znaleźć. Do Roller'a przychodzą codziennie setki ludzi.- To była akurat prawda, szukanie jednej osoby w takim tłumie graniczyło z niemożliwym. To jak szukanie błędnie zapisanej cyfry w milionowym rozwinięciu liczby Pi. -Równie dobrze to mogłabyś być ty. A może to ty?- Uśmiechnęłam się w jej stronę.
     -Ja nawet nie rozumiem co ty piszesz na tym portalu. Jesteś za mądra dla mnie. Poza tym nie musisz sprawdzać wszystkich. Sporo już o nim wiesz. Chodzi z nami do szkoły, jest chłopakiem, jeździ na rolkach i przede wszystkim, jesteś w nim po uszy zakochana.
     -Wcale że nie.
    -Wcale że tak.-Męczyły mnie te bezsensowne kłótnie. Mała Meksykanka upierała się przy swoim, wmawiając mi setny raz związek z tajemniczym chłopakiem z chat'u.
     -Ta rozmowa nie ma sensu. Zrozum to Luna, Prędzej ty i Simon zostaniecie parą niż ja zakocham się w Roller Truck'u.
   -Właśnie w sprawie Simona tu przyszłam...-Jej zabawowy nastrój zniknął i poprawiła się na kanapie.
   -Czyżbym słyszał swoje imię...? Plotkujecie o mnie beze... - Roześmiany Simon wylądował na kolanach przy naszym stoliku i rozlał wszystkie napoje które miał na tacy.
      -Zniżasz się do odpowiedniego poziomu niezdaro.- Podałam mu rękę kiedy Luna wciąż śmiała się z własnego żartu.
      -Spokojnie, jeśli stracę pracę to ty będziesz mnie utrzymywać kochanie.- Gdyby Simon się nie przewrócił i piłabym swój zamówiony sok to w tym momencie bym się nim zakrztusiła. "Kochanie"?
Najlepsi przyjaciele tak się do siebie nie zwracają. Simon od zawsze się podkochiwał w Lunie ale Ona nie była zainteresowana.
     Chwilę później wydarzyła się jeszcze dziwniejsza rzecz. Luna pocałowała Simona bez skrępowania i zdecydowanie była szczęśliwa mogąc to zrobić. Gdy oderwali się od siebie promieniowali miłością i podekscytowaniem. A ja próbowałam podnieść szczękę z podłogi.
    -Gratulacje?- Powinnam tu wygłosić jakąś mowę o tej dwójce? Powiedzieć że zawsze im kibicowałam? Czekać aż sami przerwą ten niezręczny moment choć byli tak skupieni na sobie że chyba nawet nie zauważyli, że jeszcze tu jestem. Nie należą mi się jakieś wytłumaczenia? Dwójka moich najlepszych przyjaciół właśnie się pocałowała, chcę coś wiedzieć.
     -Skoro było możliwe że ja i Simon zostaliśmy parą to chyba jednak istnieje możliwość, że ty zakochasz się w Roller Truck'u.
       -Ja... Ja już lepiej pójdę.-Wstałam i wyszłam z budynku aby przewietrzyć umysł i przemyśleć to co właśnie się stało między Luną i Simonem.
       Poszłam do niewielkiego parku nieopodal w którym znajdowała się fontanna której szum wody działał jak najlepsze lekarstwo na duszę. Cieszył też widok małych dzieci biegających wokół strumienia i chlapiących się wodą. Przypominał o tym jak ważne jest cieszyć się tym co jest teraz, co nas otacza.
   Obróciłam się i wpadłam na kogoś większego co spowodowało że upadłam na ziemię jak wcześniej Simon. Wypadki chodzą parami.
 -Przepraszam. To moja wina.- Podniosłam głowę i ujrzałam Gastona, jednego ze starszych uczniów uczęszczających do mojej szkoły z którym uczęszczałam na zajęcia z fotografii-Robiłem zdjęcie fontannie i...-Próbowałam się podnieść jednak gdy podparłam się prawą ręką o chodnik poczułam nieznośny ból który zmusił mnie do niekontrolowanego jęku. -Nina co z twoim nadgarstkiem? Chodź. Pomogę ci wstać.- Położył ręce na moich bokach i próbował mnie podnieść, jednak poczułam się niezręcznie i odepchnęłam go. Jego dotyk mnie onieśmielał. Był starszy, przystojny i popularny.
-D...Dam sobie radę sama.-Podpierając się na drugiej ręce wstałam i dopiero teraz zauważyłam że nie tylko moja ręka ucierpiała podczas tego efektownego upadku. Ze strachem zajrzałam do torby w której miałam swój ukochany aparat i kolejny raz tego dnia doznałam szoku. Urządzenie, które było prezentem od mojego dziadka przed jego śmiercią, nie przeżyło i zakończył swój żywot z pogniecionym obiektywem. i mocno porysowanym ekranem, bardzo prawdopodobne było też że nie zadziała już więcej. Byłam załamana, stratą pamiątki po najbliższej mi osobie w życiu i coraz większym bólem ręki, do oczu napłynęły mi łzy i świat zaczął wirować.
-Nina, nie odpływaj...- Było ostatnim co słyszałam.


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dziękuję za komentarze pod ostatnim postem i dziękuję za tak miłe przyjęcie serii :) Ten rozdział dłuższy od poprzedniego i mam nadzieję że jeszcze bardziej Wam przypadnie do gustu. Zostawcie swoją opinię w komentarzu :D Do następnego razu!